Είναι η βόρεια απόληξη της Κεφαλονιάς, με δάση από κυπαρίσσια, δρύες, πουρνάρια και στα ενδιάμεσα μακία βλάστηση. Η ΒΑ ακτή με ορμίσκους με ψιλό βότσαλο , η ΒΔ με πανύψηλους βράχους, σεληνιακά τοπία και ενδιάμεσες αμμώδεις ακτές. Μικροί οικισμοί, ναοί και οικίες επτανησιακής αρχιτεκτονικής (η περιοχή δεν ισοπεδώθηκε το 1953, όπως το υπόλοιπο νησί) καθώς και οι ακτές, ενώνονται με ιστορικά μονοπάτια. Στο βορειότερο τμήμα ο διατηρητέος οικισμός του Φισκάρδου (Πάνορμος, κατά τον Όμηρο), με νεολιθικά και ρωμαϊκά ευρήματα, με οχυρωμένα βενετικής επιρροής αρχοντικά, και τουριστική κίνηση. Κοντά έχουν βρεθεί νεολιθικά και μεσοελλαδικά ευρήματα καθώς και ρωμαϊκό νεκροταφείο.

Πλούτος μνημείων μαρτυρούν τη συνεχή ιστορία της πεεριοχής. Ευρήματα παλαιολιθικής περιόδου στο Φισκάρδο (εργαλεία). Ελληνιστικοί χρόνοι (Ακρόπολη, στη θέση Πύργος). Ρωμαϊκό νεκροταφείο μονοπατιών που συνδέουν τους οικισμούς και βυζαντινοί και μεταβυζαντινοί ναοί. Μνημεία ενετικής αρχιτεκτονικής όπως ο Φάρος Φισκάρδου και το οχυρό της Άσσου. Ο δρόμος Άσσος-Φισκάρδο, ο περίφημος Χάρακας, χαράχτηκε το 1824, επί Αγγλοκρατίας. Μετά τους σεισμούς ερημώθηκε. Η απασχόληση με τον τουρισμό είναι πρόσφατη.

Η περιοχή προσφέρεται για φυσιολατρικό τουρισμό. Το δίκτυο των μονοπατιών υφίσταται από την ενετοκρατία και έχει ήδη εκπονηθεί μελέτη για την αξιοποίησή τους.

Μοναδικά δείγματα οικισμών και κτιριακών συνόλων επτανησιακής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, αφού το υπόλοιπο νησί σχεδόν ισοπεδώθηκε κατά τους σεισμούς του 1953.