Η Σημύδα (Betula pendula) εξαπλώνεται κυρίως στη βόρεια και ανατολική Ευρώπη. Το νοτιότερο όριο εξάπλωσής της είναι η περιοχή της Δ. Ροδόπης και του Βόρα όπου εμφανίζεται κυρίως σποραδικά, μαζί με την ερυθρελάτη, τη δασική πεύκη, την οξυά και σπανιότερα σε μικρές αμιγείς συστάδες. Αρκετά άτομα και μικροσυστάδες υπάρχουν στη Β.Α. πλευρά του Φαλακρού όρους της Δράμας. Ελάχιστα άτομα υπάρχουν και στο Παγγαίο. Στη θέση Ελατιά Δράμας εμφανίζεται περίπου αμιγής, σε έκταση 5000 στρεμμάτων. Είναι είδος με ιδιαίτερη αισθητική αξία και χρησιμοποιείται στην κηποτεχνία και δενδροστοιχείες βορειοτέρων περιοχών. Μαζί με τον Φοίνικα του Θεόφραστου στην Κρήτη οριοθετεί τα δύο άκρα των κλιματικών συνθηκών στην Ελλάδα. Είναι δέντρο μετρίου ύψους αλλά μπορεί να φτάσει και τα 35μ. Είδος ψυχρόβιο, ταχυαυξές, βραχύβιο (80-100έτη), το πιο φωτόφιλο πλατύφυλλο, με μεγάλη εποικιστική δύναμη. Εποικίζει γρήγορα διάκαινα του δάσους και ασταθή εδάφη. Εκτοπίζεται όμως αργότερα από άλλα σκιόφιλα είδη (δασική πεύκη, ερυθρελάτη, ελάτη, οξυά). Στην προκειμένη περιοχή έχει ήδη εγκατασταθεί στον υπόροφο η δασική πεύκη και η οξυά και είναι βέβαιο ότι σε 30-50 έτη θα εκτοπισθεί από τα είδη αυτά για να εμφανισθεί κάπου αλλού στην περιοχή. Έτσι μόνο με δασοκομικούς χειρισμούς είναι δυνατόν να διατηρείται ως αμιγές δάσος, δείγμα του είδους στην Ελλάδα.

Όλη η περιοχή του Ελατιά μέχρι το 1923 ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος χορτολίβαδα με μεγάλο αριθμό αιγοπροβάτων. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών η περιοχή έμεινε ακατοίκητη και σε 70 χρόνια δημιουργήθηκε το σημερινό εκτεταμένο δάσος ερυθρελάτης, δασικής πεύκης και άλλων ειδών.

Κατά μήκος των δασικών δρόμων.

Η αξία της περιοχής που οριοθετείται συνίσταται στην εμφάνιση της σημύδας υπό μορφή συστάδων. Μοναδικό οικοσύστημα στην Ελλάδα.

Κίνδυνοι εξαφάνισης αυτού του δάσους (σημύδας) από φυσικά αίτια. Δηλαδή μπορεί να εκτοπισθεί η σημύδα από άλλα σκιόφιλα είδη (οξυά, δασική πεύκη) κατά τη φυσική διαδικασία διαδοχής των ειδών.