Χαρακτηριστικό της βόρειας παραλίας της Γαύδου είναι οι όρμοι με τις εκτεταμένες αμμοθίνες που εκτείνονται ως την ενδοχώρα και καλύπτουν μέρος των λόφων που περιβάλλουν τους όρμους και που καλύπτονται από μακία αποτελούμενη κυρίως από κέδρους (Juniperus macrocarpa). Εκτός από τον κόλπο του Σαρακίνικου, όπου φθάνει δρόμος από το λιμάνι στο Καράβι, η πρόσβαση γίνεται από μονοπάτια και το τοπίο δεν έχει υποστεί αλλοιώσεις και έχει ιδιαίτερη αισθητική και οικολογική αξία. Αλλοιώσεις υπάρχουν στον όρμο του Σαρακίνικου, όπου φθάνει ο δρόμος και επικρατεί η αυθαίρετη και ακαλαίσθητη δόμηση (ταβέρνες και ενοικιαζόμενα δωμάτια). Υπάρχει άμεσος κίνδυνος να διανοιχθεί παραλιακός δρόμος και να επεκταθεί η αυθαίρετη δόμηση και στους γειτονικούς όρμους. Άλλη σοβαρή απειλή είναι η εξάπλωση των πεύκων εις βάρος των κέδρων σε όλο το μήκος της που θα υποβάθμιζε οριστικά το μοναδικής αξίας κεδρόδασος. Πρόβλημα είναι επίσης τα σκουπίδια που αφήνουν οι θερινοί κατασκηνωτές. Στο βραχώδες τμήμα της παραλίας, δυτικά από το Σαρακίνικο, υπάρχουν θαλάσσιες σπηλιές που τις επισκέπτονται (ή όπου αναπαράγονται; ) φώκιες ("Φωκοσπηλιά"). Απειλή συνιστά η αλιεία με δυναμίτη.

Η Γαύδος είχε κατοικηθεί από τη Νεολιθική εποχή. Σύμφωνα με το θρύλο ήταν η νήσος Ωγυγία όπου κατοικούσε η Καλυψώ. Στη βόρεια παραλία υπάρχουν λείψανα της ελληνιστικής περιόδου. Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Γαύδος ήταν έδρα επισκόπου. Σήμερα δεν έχει πάνω από 40 κατοίκους, μεγάλης κυρίως ηλικίας και καθόλου παιδιά (πηγαίνουν στο σχολείο στην Παλαιοχώρα της Κρήτης).

Από το Σαρακίνικο προς τον ποταμό και προς την Άμπελο.

Το τοπίο, μετά το Σαρακίνικο προς δυσμάς είναι σχεδόν ανέπαφο και οι αμμοθίνες με το κεδροδάσος είναι υψηλής αισθητικής και οικολογικής αξίας και περιλαμβάνει αφρικανικά φυτά με μοναδική ή ελάχιστη παρουσία στην Ευρώπη.

Η εξάπλωση των πεύκων θέτει σκε κίνδυνο το κεδροδάσος. Η αλιεία με δυναμίτη απειλεί τις φώκιες και τα αλιεύματα. Η τουρισιτκή πίεση το καλοκαίρι αυξάνεται.