Το πιο όμορφο από όλα τα τοπία του Πηλίου και ένα από τα ωραιότερα τοπία της χώρας μας. Η Τσαγκαράδα με τις διάφορες συνοικίες και τα γειτονικά χωριουδάκια Κισσός, Μούρεσι, Ανήλιο κ.λ.π. Όλα πνιγμένα μέσα στο πράσινο, στις καστανιές, στα οπωροφόρα και στα άφθονα νερά συνθέτουν ένα μοναδικό σύνολο. Επί πλέον, πάνω από τα χωριά, κυριαρχεί το φυσικό δάσος της οξυάς συχνά σε μείξη με καστανιές και άλλα. Ο οικισμός της Τσαγκαράδας παρουσιάζει διαίρεση σε τέσσερις συνοικίες -ανεξάρτητα σύνολα σε απόσταση μεταξύ τους μέσα σ ένα κυρίαρχο φυσικό περιβάλλον. Απουσιάζει ένας ξεκάθαρα αντιληπτός συνδετήριος πολεοδομικός ιστός και ο οικισμός απλώνεται σε μεγάλη έκταση, οπότε ενισχύεται η εικόνα "διάλυσης" του οικιστικού συνόλου. Τα σπίτια όσο απομακρύνονται από τα τοπικά κέντρα αραιώνουν και χάνονται μέσα στις μεγάλες ιδιοκτησίες με το πλούσιο πράσινο, έτσι που να μην μπορείς να έχεις συνολική εικόνα και συχνά να νομίζεις ότι η γειτονική συνοικία είναι άλλο χωριό. Βασικό πλαίσιο ζωής είναι το σπίτι και ο ιδιωτικός χώρος που πρέπει κανείς να τον διασχίζει για να βρεθεί σε κατοικημένη περιοχή. Σήμερα το ισχυρότερο κέντρο, που υποβάλλει την έννοια του ολοκληρωμένου οικισμού, είναι η πλατεία Αγ. Παρασκευής. Σ΄αυτήν βρίσκεται τεράστιος γεροπλάτανος (14m περίμετρος) που τρέφεται από βρύσες με κρυστάλλινα νερά, κάτω από την πλατεία.

Η Τσαγκαράδα ήταν βαμούφιο (κτήμα αφιερωμένο σε "ευαγές ίδρυμα"). Δημιουργήθηκε με προσθετική ανάπτυξη και σταδιακό ερχομό κατοίκων.

Λειτούργησε σαν κύριο βιοτεχνικό κέντρο και ξεχωρίζει ακόμα και σήμερα με το μέγεθος ή την εντυπωσιακή παρουσία της στο χώρο. Είναι θέρετρο και περιοχή δεύτερης κατοικίας και διαθέτει θαυμάσια δείγματα της αρχιτεκτονικής του όψιμου 19ου αι.

Ο μαζικός καλοκαιρινός τουρισμός δεν συμβιβάζεται με τη διατήρηση του περιβάλλοντος της περιοχής.