Η περιοχή τον 10ο αιώνα μ.Χ. ανήκε στη μικρή Μονή των Ιερομνήμων. Διαδοχικά από τότε πέρασε στην ιδιοκτησία της Μονής Ξενοφώντος της Κοινότητας Αγ. Νικολάου (1615), της Σιμωνόπετρας (19ο αιώνα), σε ρώσους μοναχούς και τελικά στους κατοίκους του Αγ. Νικολάου. Οι Τούρκοι επιχείρησαν να εγκαταστήσουν Κιρκάσιους πρόσφυγες, το 1878, αλλά το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε μετά από επέμβαση του ελληνικού Προξενείου της Θεσσαλονίκης. Στη 10ετία του 1960 οργανώθηκε ο οικισμός του διδακτικού προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ("οικισμός καθηγητών") σε μία πευκόφυτη χερσόνησο. Ένα σύνολο μικρών χερσονήσων και κόλπων που μαζί με το σύμπλεγμα των εννέα νησιών του Διαπόρου, που βρίσκεται κοντά στην ακτή, και την πλούσια βλάστηση συνθέτουν ένα γαλήνιο και ειδυλλιακό τοπίο. Βλέποντας κανείς την περιοχή από τον κεντρικό δρόμο δεν μπορεί να διακρίνει πού τελειώνουν οι χερσόνησοι και πού αρχίζουν τα νησάκια. Ο όρμος "Κρυφτός" στα βόρεια του μεγάλου νησιού Διάπορο, ήταν καταφύγιο πειρατών. Ιδανικό λιμάνι για μικρά σκάφη με γαλήνια θάλασσα. Η ανθρώπινη παρουσία είναι διακριτική. Στα κτίσματα του οικισμού των καθηγητών ενσωματώθηκαν στοιχεία της μακεδονικής αρχιτεκτονικής. Η εκκκλησία του οικισμού είναι μία από τις πιο πετυχημένες δημιουργίες του καθηγητού της αρχιτεκτονικής Ν. Μουτσόπουλου. Σε μικρή απόσταση νοτιότερα τα μετόχια του Κουτλουμουσίου και του Ζωγράφου με ενδιαφέρουσα λαϊκή μοναστηριακή αρχιτεκτονική.

Οι εξοχικές κατοικίες και οι τουριστικές εγκαταστάσεις είναι νέες (μετά τη 10ετία του 1960). Παλιότερα ήταν μοναστική περιοχή. Παλιότερα κυριαρχούσαν στην περιοχή δρυοδάση.

Με πλωτά μέσα στα νησάκια.

Ο διαμελισμός των ακτών, το συγκρότημα των νησιών, η πλούσια βλάστηση και οι καλαίσθητες σποραδικές κατασκευές συγκροτούν μία εξαιρετικά ελκυστική εικόνα.