Ένα βραχώδες και άνυδρο νησί που εντυπωσιάζει με την αγριότητά του. Στο ανατολικό τμήμα του υπάρχουν μικρά δάση από πεύκα. Στο δυτικό η πόλη της Ύδρας, ένας από τους ωραιότερους παραδοσιακούς οικισμούς της χώρας μας, με τα μεγάλα αρχοντικά των παλιών καραβοκυραίων και με τα κανόνια στην είσοδο του λιμανιού, παραπέμπει σε παλιές δοξασμένες εποχές. Στην κορυφή του βουνού το μικρό μοναστήρι του Πρ. Ηλία. Υπάρχουν επίσης στο νησί μερικές στάνες και αρκετά μικρά γραφικά μοναστήρια, όπως της Αγ. Τριάδας, της Αγ. Ματρώνης, του Αγ. Νικολάου, της Αγ. Ευταξίας και η Μονή Ζούρβας. Βόρεια και νότια από την πόλη αναπτύσσονται οι οικισμοί Βλυχός και Μαντράκι. Το 1460 εγκαθίστανται οι πρώτες οικογένειες στο νησί δημιουργώντας την Κιάφα που είναι η πρώτη οργανωμένη οικιστική εγκατάσταση των μεταβυζαντινών χρόνων. Η τοποθεσία είναι βορεινή αλλά τους παρέχει ασφάλεια και άμεση προσπέλαση προς τις βοσκές, τα χωράφια και τη θάλασσα. Πάνω από την Κιάφα υψώνεται το Έρε, το ψηλότερο βουνό της Ύδρας, στενά δεμένο με την ιστορία της. Ο οικισμός είχε χαρακτήρα αμυντικό. Η δόμηση είναι συνεχής, οι μαντρότοιχοι ψηλοί σαν τείχη, με πολεμίστρες. Ο οικισμός αναπτύσσεται κατά μήκος κεντρικού πεζόδρομου. Πολλές εκκλησίες διανθίζουν τον πολεοδομικό ιστό της Κιάφας, όμως κέντρο θρησκευτικής ζωής και τόπος δημόσιων συγκεντρώσεων για σπουδαία ζητήματα είναι η παλιά εκκλησία της γέννησης του Χριστού. Η αύξηση του πληθυσμού, η στενή οικειότητα με τη θάλασσα και η οικονομική ευχέρεια που απόκτησαν από τη ναυτιλία είχαν αποτέλεσμα την επέκταση της πόλης προς τη θάλασσα απ' όπου βρήκε δυνατή και φυσική διέξοδο. Η μορφολογία του τοπίου επιβλήθηκε δυναμικά στη χάραξη και την εξέλιξη του οικισμού. Η επέκταση ακολούθησε τις φυσικές κατευθύνσεις του εδάφους προς τη θάλασσα, ταυτόχρονα προς όλες τις κατευθύνσεις και χωρίς προσχεδιασμό. Οι κατοικίες με κεραμοσκεπές και δώματα, όγκοι λευκοασβεστομένοι ή πέτρινοι ορθογωνισμένοι, στραμμένοι προς το λιμάνι, δίνουν ένα σύνολο που συνταιριάζει αιγαιοπελαγίτικη και στεριανή αρχιτεκτονική. Μέχρι το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα επικρατούσε το δώμα, μετά όμως υιοθετήθηκε η τετράριχτη κεραμοσκεπή ως πιο πρακτική λύση. Οι πανύψηλες μάντρες με τις χαρακτηριστικές κυματώσεις απομονώνουν την κατοικία, περιορίζουν το πλάτος του δρόμου και εντείνουν την εντύπωση του πυκνοδομημένου χώρου. Ο Βλυχός υπήρξε και εξακολουθεί να αποτελεί μικρό οικιστικό σύνολο χωρίς δικό του πυρήνα.

Τόσο το δομημένο όσο και το φυσικό περιβάλλον βρίσκονται σε πολύ καλή κατάσταση. Έχει διατηρηθεί η παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Η Ύδρα ως το τέλος του 17ου αιώνα κρατεί το γεωργικό της χαρακτήρα. Η αστική φυσιογνωμία της Ύδρας διαμορφώνεται σταδιακά κατά τον 18ο αι. Μετά το 1715 (κατάλυση ενετοκρατίας) το κλίμα της ναυτικής εφορίας είναι γενικό. Αναδεικνύονται σε πρώτη ναυτική δύναμη και τα πλούτη τους είναι αμύθητα. Όλος ο πληθυσμός του νησιού έχει πλέον προσανατολιστεί σε συναφή με την ναυπηγική και το εμπόριο επαγγέλματα. Η Ύδρα προς τα τέλη του 18ου αι ούτε γεωργούς είχε ούτε προϊόντα. Η αστική φυσιογνωμία της είχε ολοκληρωθεί. Με την οικονομική και πληθυσμιακή έκρηξη η πόλη κλιμακώνεται με ωραίες κατοικίες γύρω από το πέταλο του λιμανιού. Στο Βλυχό προεπαναστατικά ναυπηγούσαν καϊκια και Μπρίκια και η ονομασία του προήλθε από τα γλυφά νερά του πηγαδιού. Η ονομασία Καμίνια προέρχεται από την εγκατάσταση καμινιών Σιφναίων αγγειοπλαστών.

Αρχοντικά αγωνιστών του 1821.